درون کاوی به سبک خویش

در جایی نوشته‌ام: مفهوم گناه، زاده‌ی ادیان نیست، بلکه انسان با ظرفیت بیولوژیکی برای آن زاده می‌شود و در واقع، گناه بخشی از هویت انسان است‌.جمله‌ی ترسناکی است، نمی‌دانم کدام من از من و در پس چه ادراکی به این عبارت رسیده است. و در جای دیگری: زندگی بشر چگونه بدون وجود یک امکان برتر ادامه دارد؟ بقول رضا در فیلم خدا نزدیک است: آدم‌ها چجوری بدون دلیل زندگی می‌کنند؟این من را می‌شناسم! باقی من‌ها؟ در باقی سطور دفترچه... + نوشته شده در ساعت توسط Leila  |  درون کاوی به سبک خویش...

ساعت ۶ صبح، با عجله کتاب‌ها را در کیفش قرار می‌دهد. به تازگی چیدمان کتاب‌خانه‌اش را کمی تغییر داده است؛ چشمش به کتاب کوچکی می‌افتد؛ هنر و مرگ، آنتونن آرتو.نمی‌داند کی و چرا آن را خریده است. با بیقراری جلد کتاب را نگاه می‌کند؛ شاعری پیشرو و از پیشگامان سورئالیسم که که تتاتر را همزاد زندگی می‌دانست و عمرش در تیمارستان‌های فرانسه تباه شد. آرتویی که عزم سفر به ورای مرزهای ناممکن کرده بود در واپسین‌ ماه‌های عمرش وقتی به سخنرانی دعوت می‌شود، چیزی برای گفتن به مخاطبانش ندارد به جز آوازهایی دردناک و نگاهی موهوم، گویا آنچه که او می‌خواست بگوید ورای امکان زبان نمادین بشری بود.کتاب را به تندی ورق می‌زند: من آنم که غایب ابدی از خودش، که همیشه کنار خودش راه می‌رود.آن را داخل کیف قرار می‌دهد؛ خوشحال و مردد از جنونی دیگر..‌ + نوشته شده در ساعت توسط Leila  |  درون کاوی به سبک خویش...

- آن دم که با فضیلت یکی باشی، فضیلت نیز پیوسته آنجاست. آن دم که با "گم‌گشتگی" یکی باشی، "گم‌گشتگی" مشتاقانه آزموده خواهد آمد. - فهمیدن همه چیز و در عین حال، گشودگی در قبالِ آن‌ها، این است فضیلت باستانی. از کرامات لائودزه؛ چه‌هاست در سر این قطره‌ی محال اندیش! رهسپار تجربه‌ی بیرون نیستیم، بلکه آن را به شکل درونِ خویش لمس می‌کنیم. + نوشته شده در ساعت توسط Leila  |  درون کاوی به سبک خویش...